Boudois, een vleugje Ardeense nostalgie

De lijn Athus-Meuse, is voor menig Vlaamse modelspoorbouwer een voorbeeld qua inspiratie. Velen onder ons herinneren zich nog de mooie, nog niet geëlektrificeerde enkelsporige trajecten, waarop de zware dieseltreinen tegen hele lage snelheden wagons beladen met steenkool (cokes) de hellingen op sleepten. Dit door de pittoreske dorpjes waar de tijd bleek stilgestaan te hebben en waar de natuur nog de bovenhand had. Patrick Raes heeft dit heel mooi weergegeven in de baan die we jullie vandaag gaan voorstellen. Zit neer, neem je tijd en geniet van deze prachtige modulebaan die vorige maand is verschenen in het vaktijdschrift "Le Train" uit Frankrijk.

Gij bulderende, grommende, groene dieselmonster...

Het zou zowaar een gedicht kunnen zijn van Guido Gezelle, moest hij in de juiste periode geleefd hebben. Wat voor mij niet mag ontbreken bij een Belgische baan van rond eind jaren '80, begin jaren '90 is een prachtige reeks 52, 55 of één van al die andere mooie zware lijndiesels die er rond die periode door ons kleine landje raasden met een sleep aan goederen of zelfs een sleep rijtuigen, om de toeristen in de zomermaanden naar hun vakantiebestemming te brengen. Boudois is het type baantje dat deze sfeer van weleer, prachtig weergeeft. We zien op de foto's de zware diesellocomotieven in de mooi weergegeven natuur opduiken, alsof ze deel uitmaken van de natuur waarin ze rijden. Laat dit juist, wat mij betreft toch, een specialiteit zijn die Patrick zich eigen heeft gemaakt: het maken en weergeven van zeer fraaie landschappen, waar het rijdende materieel perfect opgaat in het landschap... zoals het ook in het echt was (of soms nog is).

Boudois

De naam Boudois is fictief en moest vooral Frans klinken. De baan zelf is een modulebaan, bestaande uit 5 segmenten met realistisch landschap en een vrij simpel (nu ja, wat is simpel?) A naar B baanplan, met enkelsporige lijn. De baan is ongeveer 50cm diep en op het breedste 120cm breed en staat op 150cm van de grond. Tevens werd er een uitwijkspoor voorzien voor kruisende treinen en een derde spoor werd toegevoegd als goederen-opstelspoor. Een stukje spoor dat op dit soort van banen absoluut niet mag ontbreken. En op elk detail werd gelet. Zo kreeg deze baan ook een verlaten en vergeten stukje spoor, overwoekerd door onkruid. Een wagon die er blijven staan is, doet dienst als magazijn. Elk spooruiteinde heeft zoals in het echt een beveiligings-spoor. Om de treinen uit het zicht samen te stellen en te "keren" werd er een fiddle-yard aan weerszijden van de baan voorzien.

Een mooi voorbeeld van het groen en hoe het waarheidsgetrouw is aangebracht op de baan. Het onkruid tiert welig aan het buiten dienst gestelde spoor. (Let ook op de prachtige verwering van de reeks 82!).

Het opstelspoor en het kasseien-pad richting de goederenkoer. Een dubbeltractie 55-ers staat klaar om te vertrekken. De lading boomstammen, geladen op rongenwagons, staat te wachten op een locomotief om op weg te geraken naar hun eindbestemming.

Spiegeltje, spiegeltje, aan de wand... wie heeft de diepste baan van het land?

John Whitby Allen.... wie? John Allen? Kennen jullie John Allen niet? (Geen schande, ik kende hem ook niet echt...). Deze Amerikaan was blijkbaar een trendsetter in de jaren '50 (late jaren '50) tot begin jaren '70, wat betreft het gebruiken van technieken voor het laten groter en realistischer lijken van zijn banen. Eén van deze heel slim gevonden truckjes heeft Patrick ook toegepast op zijn baan. Door het plaatsen van een spiegeltje achter zijn viaduct, lijkt het indien je door het viaduct kijkt alsof er nog meer groen en landschap achter ligt. Een heel slim truckje. Daaraan zie je ook dat Patrick geen leek of beginner is, maar een wijs man. Alles is doordacht gebouwd en niets aan het toeval over gelaten. Het zijn zulke details die de sfeer van een baan naar een ander niveau brengen en dichter bij de realiteit brengen.

Het gebruik van de spiegel onder het viaduct. Zo lijkt het dat er nog een een heel deel achter de brug staat, terwijl dit eigenlijk gewoon het spiegelbeeld is van de bomen voor de brug. Slim gevonden!

Groen, groen, baantje zo groen

Wie Ardennen denkt, denkt natuur, veel groen en rotsen. En... sparren. Deze heeft Patrick ook zelf gebouwd (hoe je dit eenvoudig zelf kan, hebben we beschreven in dit artikel: Zelf realistische sparren maken deel 1 en Zelf realistische sparren maken deel 2 ). Maar het geheel van de samenstelling van het groen is wel heel speciaal. Hiervoor heeft Patrick gespeeld met een samenstelling van struiken uit het gamma van ABR en bodembedekkers van Heki en Woodland Scenics. Een mooie natuurlijke groene begroeiing is het resultaat. De rotsen zijn zelfbouw! Ja, de verzamelde stenen van tijdens een wandeling gingen in een badje van Voss Chemie om rubberen mallen van te maken. Deze mallen werden gevuld met gips en het resultaat hiervan werden deze originele en natuurlijk uitziende rotsformaties. Het kleuren gebeurde met washes en drybrushing. (Ook deze technieken kan je terugvinden op onze website: onder Weatheren of verweren ).

Seinbeeld naar voorbeeld grootbedrijf

Een mooie baan is 1 zaak, maar een mooie realistische baan, is meestal iets waar veel van onze collegae tegen zondigen. Een baan zonder seinen... goh, zonde. Maar een baan met seinen op de verkeerde plaats, dat wens je als modelspoorbouwer liever niet. Daarvoor had Patrick de juiste man voor gevonden. Niet alleen het vervaardigen, maar ook voor het plaatsen op de juiste plaats op de baan. Hiervoor deed Patrick beroep op Gustaaf De Meester. (Bekend als Staf De Meester. Hij heeft zijn achternaam niet gestolen: seinen type masterclass! Belgische Seinen Staf De Meester ). 

Schematische voorstelling van de seinen op Baudois.

Een motorwagen reeks 45, komt uit de tunnel en zal het viaduct oversteken. Let zeker ook op de zeer correct geplaatste seinen.

Stoomloc type 64 duwt de M1-rijtuigen het station binnen. In de achtergrond zie je de zeer knappe seinen staan.

Besturing, sporen en wissels

Uiteraard dient er ook een beetje beweging te zijn op zulke mooie baan. De aandrijving van de locomotieven gebeurt digitaal en dit met twee Roco-muizen. De seinen en de wissels worden dan weeral analoog bediend met knopjes ingewerkt in het frontgedeelte van de baan.

Voor de sporen werd gekozen voor code 100 van Peco. Een heel logische keuze bij het gebruik van iets ouder materiaal. Ook hier werd heel goed over nagedacht. De wissels zijn van het Electforog-type (zonder geïsoleerde puntstukken) en worden door Tortoise-wisselmotoren aangedreven.

Tot slot

Ik kan als auteur nog uren voortschrijven... over het viaduct en over alle details. Maar dan moet ik extra webruimte aankopen vrees ik. :-) Al wat we hier niet vernoemd hebben, kan je zelf nalezen in MSM 201 - april 2020 of in de "Le Train" van maart 2021, waar Patrick zijn prachtige baantje onlangs in verscheen.

Of misschien binnenkort wel op de MOBEXPO georganiseerd door onze vrienden van MSC Het Spoor.

Ik moet zeggen, onze leden doen het internationaal heel goed. Zowel Tim, Philippe, Roderik en Patrick hun banen zijn al verschenen in buitenlandse tijdschriften. Ik vermoed dat Arnold zijn banen ook wel al de plas zullen zijn overgestoken (ik zal het eens moeten vragen) en daar in één of ander tijdschrift verschenen zijn. Rudi? En Mika? Dat zal nog wel komen, daar twijfel ik niet aan. Voor mezelf ligt de ambitie iets lager. Want geef nu zelf toe: als beginner moet ik zelfs niet proberen om maar iets in de buurt van deze mannen hun banen te bouwen. Maar ik leer wel heel veel bij. Om het met de woorden van onze leden te zeggen: "Daarvoor zijn we een club". Ik ben zeer trots en fier dat ik er deel mag van uitmaken en hoop nog heel veel van deze artikels te mogen schrijven. Daarvoor doen we het!